اعصاب محیطی وظیفه انتقال سیگنالهای عصبی از سیستم عصبی مرکزی (مغز و نخاع) به سایر قسمتهای بدن را به عهده دارد . پلی نروپاتی به معنای اختلال در انتقال سیگنالهای عصبی در چند عصب محیطی به دلیل آسیب این اعصاب است. مونونروپاتی به معنای اختلال در انتقال سیگنالهای عصبی در یک عصب محیطی ثانویه به آسیب است. شایعترین علل نروپاتی های محیطی شامل موارد زیر است:
- دیابت (در ۶۰ تا ۷۰ درصد بیمارات دیابتی علائم نوروپاتی متوسط تا شدید مشاهده می شود)
- بیماریهای اتو ایمون
- بیماریهای کلیوی مزمن
- ایدز یا عفونت های کبدی
- کمبود ویتامین B12
- اختلال گردش خون اندام های تحتانی
- بیماریهای تیروئید
- تروما
- تومور
برخی از علائم نروپاتی ها:
- ضعف عضلانی
- کرامپهای عضلانی و انقباضهای خودبخودی
- آتروفی عضلانی
- تغییرات دژنراتیو استخوان
- کاهش یا از بین رفتن رفلکسها مچ پا
- تغییرات پوست ، مو و ناخن
- علائم حسی در نروپاتی های حسی محیطی
بدون توجه به نوع و علت نوروپاتی ، فیزیوتراپی از مهمترین درمانهای طبی در اینگونه بیماران به حساب می آید. از جمله مداخلات درمانی فیزیوتراپی در بیماران مبتلا به نوروپاتی محیطی می توان به موارد زیر اشاره نمود:
- الکتروتراپی شامل جریانهای مختلف بویژه IDC و FES
- مگنتوتراپی
- لیزرتراپی (بویژه در نوروپاتی های توروماتیک)
- تمرین درمانی پیشرونده
- ماساژ و درمانهای دستی
- طب سوزنی (با استفاده از نیدل ، الکترواکوپانکچر یا دستگاه لیزر)
- تمرینات تعادلی و آمورش راه رفتن
- اموزش مهارتهای حرکتی فانکشنال
- تمرینات مخصوص حفظ و تقویت حس عمقی
- لیزرتراپی برای درمان زخم های دیابتیک در نوروپاتی های نوع دیابتی نیز از جمله مداخلات فیزیوتراپی به حساب می آید.
